بی حوصلگی + اقدام = سرحالی
وقتی روی کاناپه افتادی و حال هیچ کاری را نداری، ادامه دادن اون وضعیت حالت را بدتر می کنه. اگه علافی را به شیوه های دیگه ای ادامه بدی باز هم همینطوره. مثلا بجای تلویزیون بری تو شبکه های اجتماعی یا گیم بازی کنی نه تنها حالت بهتر نمیشه که بدتر هم میشه. یعنی برای چند دقیقه حالت بهتر میشه ولی خیلی زود برمیگرده به حالت قبل و حتی بدتر.
چرا؟ چون کار یا کارهایی داری که باید انجام بدی و داری اونها را عقب میندازی. با این علافی ها تلاش می کنی فراموش کنی یا بهشون توجه نکنی ولی ذهنت در ناخودآگاه فراموش نمی کنه. تا وقتی نری سراغشون همینطور بهت یادآوری می کنه.
حالت دیگه اینه که اصلا کار خاصی نداری ولی خود علافی حالت رو بد می کنه. چرا؟ چون وقتی ماهیچه هات در حال استراحت هستن و کاری نمی کنن، مغزت بیشتر فعالیت میکن. یعنی چیزی نیست که حواسش رو پرت کنه. بنابراین مرتب به گذشته و آینده میره. گذشته برات افسردگی میاره، آینده هم اضطراب. وقتی به گذشته فکر می کنی دلت می گیره. خاطرات خوش دلتنگی میاره، خاطرات ناخوش هم ناراحتی. فکر کردن به آینده هم نگرانی از اینکه قراره چی بشه؟ کار، درآمد، بچه، پول، بیماری، مرگ و خلاصه همه چیز در آینده پیدا میشه.
برای اینکه این فرایند مغزت را تعطیل کنی باید دست به یک کار بدنی بزنی. هرچقدر تحرکت بیشتر باشه دستگاه فکرسازت کمتر کار میکنه. دلیلش هم اینه که فکر می کنه شرایط اضطراری بوجود اومده و باید انرژی را به سمت عضلات بفرسته. فشار به ماهیچه ها حواست را میبره به سمت اونها. برای همینه که برخی به سمت ورزشهای هیجان انگیز میرن. چون براشون لحظات ناب ایجاد می کنه. آدرنالین ترشح میشه و در لحظه زندگی می کنن.
تحرک بدنی علاوه بر سلامت جسمی، سلامت ذهنی هم میاره. برای همین میگن عقل سالم در بدن سالم. وقتی از بدنت کار بکشی عقلت هم بهتر کار می کنه. پس اگه حوصله ات سر رفته و میخوای سرحال باشی دست به اقدام بزن. این فرمول را هم یک جایی بنویس:
بی حوصلگی + اقدام = سرحالی
دیدگاهتان را بنویسید