تفاوت دو شیوه رفتار در بحران کرونا – قسمت دوم
قسمت دوم – حوزه رفتار شهروندی
در قسمت پیشین این مقاله در مورد تفاوت دو رفتار کلی در بحران ویروس کرونا در حوزه خبر و اطلاع رسانی صحبت کردیم. رفتار رایج و عمومی که به شایعات دامن می زند و ترس و وحشت بیشتر ایجاد می کند و در مقابل کسانی که آگاهانه تر رفتار می کنند و گوششان را بر اخبار می بندند و صرفا در حد نیاز کسب اطلاع می کنند.
در این قسمت می خواهیم این تفاوت را در حوزه رفتار شهروندی تشریح کنیم. چطور می توان در بحران کرونا شهروند بهتری بود.
رفتار رایج و عمومی
آنچه معمولا بصورت عمومی در این حوزه مشاهده می شود تقریبا به این صورت است:
نایابی نسبی مایحتاج عمومی در زمینه لوازم بهداشتی و ضد عفونی بدلیل هجوم عموم برای خرید ماسک، دستکش و الکل و انبار کردن این کالاها و در نتیجه نایاب شدن آنها. که البته متاسفانه باعث گرم شدن بازار کلاه برداران و سودجویان هم می شود. در صورتی که هر کس به اندازه نیاز خود خرید کند احتمالا موجودی این قلم کالاها به افراد بیشتری می رسد.
مساله دوم تاکید مراجع بهداشتی و دولتی بر در خانه ماندن مردم تا مدتی بصورت عمومی جدی گرفته نمی شود چنانکه عده ای خیلی راحت برای خریدهای غیر ضروری از خانه بیرون می روند و حتی به مسافرت برون شهری هم می روند.
مساله دیگر توجه به اقشار آسیب پذیر تر و یا کسانی که توان کمتری در مواجهه با بحرانها دارند. مانند سالمندان، معلولین، و بصورت خاص بیماران قلبی و ریوی که در مقابل این ویروس آسیب پذیر تر است. احتمالا در هر محله یا مجتمع آپارتمانی از این نوع همشهریان هستند که بدون کمک دیگران توانایی رفع نیازهای خود نیستند. یا حتی کسانی که به خاطر این بحران شغل ساده و کم در آمد خود را نیز از دست داده اند. علاوه بر اینکه خود کمبود و قحطی به این گروهها فشار می آورد، یاری رسانی نکردن توسط دیگران نیز فشار مضاعفی را به آنها وارد کند. مثلا شغلهای خدماتی مانند آرایشگری، نظافت منزل و بسیاری دیگر شرایط سختی را پشت سر می گذارند. بعید می دانم بصورت عمومی از این اقشار دستگیری و یاری رسانی ای شده باشد.
رفتار کسانی که متفاوت عمل می کنند
حال ببینیم جور دیگر هم می توان رفتار کرد یا خیر؟ در حوزه رفتار شهروندی کسانی که تلاش می کنند کمی بهتر عمل کنند معمولا موارد زیر را تا آنجا که می توانند انجام می دهند:
احتملا در خرید لوازم بهداشتی به اندازه نیاز همیشگی خود و نه بیشتر خرید می کنند و حتی با همان وسایل قبلی که در خانه دارند می سازند تا وضعیت به حالت عادی برگردد. یا اگر از چیزی اضافه دارند به دیگران می دهند.
در زمینه رعایت اصول خاص این بحران یعنی در خانه ماندن و فاصله گذاری اجتماعی نیز این بخش از مردم قبل از بقیه شروع به رعایت می کنند و تا مدتی بعد از کاهش خطر نیز ادامه می دهند. که البته این کار نیز مانند خرید موارد بهداشتی نوعی از خود گذشتگی است که در شرایط بحرانی امری ضروری است.
و اما مهمترین بخش مطلب که خیلی هم به چشم نمی آید و تقریبا اقلیت خاص خود را می طلبد درک اقشار آسیب پذیر است. کارهایی مانند اینکه به همسایه مسن یا مبتلا به بیماری قلبی ریوی پیشنهاد بدهد که اگر نیاز به خرید دارد برایش انجام دهد؛ یا چند نوبت آرایش خود را پیش خرید کند؛ یا حقوق کارگر نظافت خانه خود را بدون دریافت خدمات او بپردازد با علم به اینکه آنها در این شرایط منبع درآمد دیگر ندارند.
مورد دیگر ایجاد کمپین جمع آوری کمک برای خرید وسایل حفاظتی برای پرستاران و کادرهای درمانی است. کاری زیبایی که پیشگامان آن معمولا از این گروه هستند.
نتیجه گیری
شرایط سخت و بحران ها دقیقا زمان بخشش، کمک، به فکر دیگران و جامعه بودن است نه خود. اگر هر کس آنچه را لازم ندارد یا اضافه دارد در اختیار اطرافیان خود قرار دهد احتمالا هیچ کالایی نایاب نمی شود و هیچکس درمانده نمی ماند. ولی اگر در این زمانها بخواهیم فقط به خودمان فکر کنیم و گیرنده صرف باشیم احتمالا فرستنده یا بخشنده ای وجود نخواهد داشت. نکته آخر اینکه این موضوع فقط در کشور ما نیست و تقریبا در سراسر دنیا وجود دارد.
دیدگاهتان را بنویسید